(Podcast) Η τέχνη της συμβίωσης (ένας Ινδιάνικος μύθος-Χόρχε Μπουκάι).

Ένας πανάρχαιος μύθος των ινδιάνων Σιου, λέει πως ήρθαν κάποτε στη σκηνή του γέρου μάγου της φυλής, πιασμένοι χέρι χέρι, ο Άγριος Ταύρος, ο πιο γενναίος και τιμημένος νέος πολεμιστής, και το Ψηλό Σύννεφο, η κόρη του αρχηγού, μια από τις ωραιότερες γυναίκες της φυλής.

Πεφταστέρι

Αργά την νύχτα, συλλογίζεσαι…

Ονειρεύσαι να αποκοιμηθείς βαθιά…

Ονειρεύσαι να ονειρευτείς…

Το πρώτο λειτουργεί βασανιστικά , το δεύτερο λυτρωτικά…

Λένε πώς ότι φαντάζεσαι είναι πραγματικό…

Το περιμένεις καιρό…

Ο χρόνος είναι σχετικός…

Ο χρόνος είναι παιδί…

Τα μάτια κλείνουν…

Κοιτάς γύρω σου…

Επιτέλους, είσαι εκεί…

Πρόσωπα γνώριμα…

Τοπίο μαγευτικό…

“Κατηφορίζετε τις θάλασσες παρέα”…

Θα θέλατε να μείνετε εκεί, μέχρι τα χαράματα...

Να γυρνάτε μεσ’ στο κρύο... 

Nα μιλάτε αγκαλιά για ανόητα πράγματα...

Φτάνει να μην πείτε αντίο…

Θάλασσα, θάλασσα...

Ένα αστέρι πέφτει… 

Μια ευχή...

Μια αγκαλιά που ενώνει δύο κόσμους απόμακρους…

Ο δρόμος της επιστροφής, αργός, απολαυστικός και βασανιστικός…

Ο αποχωρισμός, η υπόσχεση, το κρυφτό…

Ανοίγεις τα μάτια…

Τρέχεις να σημειώσεις, μην ξεχάσεις…

“Αν μας ρωτάς τι θα είμασταν χωρίς εμάς...

Είμαστε(;) μια στάλα στην τρελή την καταιγίδα.

Αν μας ρωτάς τι θα είμασταν χωρίς εμάς...

Ήταν(;) η αγάπη μιας βραδιάς, που..."

                                                                                          

Ίρις

Εν αναμονή μιάς απάντησης...

Προσδοκείς...

Προετοιμάζεσαι καιρό...

Λεπτά, ώρες, στιγμές, γίνονται χθες...

Άγχος, στρες, αγωνία...

Η Νύχτα πέφτει...

Ο Ύπνος, υιός της, σε επισκέπτεται...

Τα τέκνα του, οι Όνειροι, στο πλάι του...

Μορφέας, Φοβήτωρ, Φάντασος, Ίκελος...

Ο Μορφέας παίρνει την μορφή της Πανδώρας...

Με το πιθάρι της αγκαλιά...

Ορκισμένη από τον Δία να μην το ανοίξει ποτέ...

Εκείνη όμως υποκύπτει στην περιέργειά της...

Ο Φοβήτωρ κάνει εφιαλτική την εμφάνισή του...

Το σκεύος γεμάτο δυστυχίες...

Όλες κατακλύζουν την ανθρωπότητα...

Η Πανδώρα, πανικόβλητη, προσπάθησε να το κλείσει...

Το μόνο που προλαβαίνει να κρατήσει μέσα, είναι...

Η ελπίδα...

Πείθεσαι από την αδυναμία σου...

Σε έχει βρει το χειρότερο κακό και δεν το ξέρεις...

Η ελπίδα παρατείνει τα βάσανά σου...

Ο Φάντασος, άμορφος, την υποδύεται...

Αναθαρρείς, επανέρχεται η ανάσα...

Η μία σκέψη φέρνει την άλλη...

Έχεις καταλήξει σε ένα άγνωστο...

Ειδυλλιακό περιβάλλον...

Όλα φαντάζουν υπέροχα...

Πετάς στα σύννεφα...

Αγναντεύεις την θάλασσα...

Την λατρεύεις...

Σειρήνες ηχούν...

Απολαμβάνεις το τραγούδι τους...

Βυθισμένος, στην αγκαλιά κάποιας κυρίας...

Της κυρίας ‘’Ευτυχίας’’...

Ξάφνου μια φωνή...

‘’Ξύπνα΄΄ φωνάζει και σε σπρώχνει στο κενό...

Δεν θες, μα δεν έχεις την δύναμη να αντισταθείς...

Πέφτεις στο κενό...

Ωσάν από μηχανής θεός...

Ο Ίκελος...

Σε επαναφέρει στην ζοφερή πραγματικότητα.

Ελεύθερη πτώση, μαύρα βροχερά σύννεφα γύρω σου και οι σκιές έχουν παγώσει...

Κοιτάς κάτω...

Καθώς συνεχίζεις με ιλιγγιώδη ταχύτητα, την πορεία προς τον Θάνατο...

Δίδυμο αδελφό του Ύπνου...

Θυμάσαι πάλι την ελπίδα...

Ο Αριστοτέλης την είχε ορίσει ως το όνειρο που βλέπουμε ξυπνητοί...

Ελπίζοντας...

Η ζωή απλώς περνά...

Περιμένοντας έναν άνθρωπο... Ή έναν θεό να αλλάξει την τύχη σου...

Πείθοντας τον εαυτό σου πως είναι αδύνατο να κάνεις κάτι...

Ο πραγματιστής Ίκελος, ψιθυρίζει... ‘’Άνθρωπος’’...

Δεν έχεις επιλογή, συλλογίζεσαι...

Τι θέλει να πει; Αν λύσω τον γρίφο θα σωθώ...

Ρίγος σε διαπερνά, τρέμουλο σε διακατέχει...

Θυμάσαι πως είσαι άνθρωπος...

Πως έχεις Θεό μέσα σου...

«Οι δυνατοί έχουν θέληση, οι αδύναμοι έχουν ελπίδα»

Με Ηράκλεια δύναμη, ορθώνεις το ανάστημά σου...

Σηκώνεις το βλέμμα σου και κοιτάς ψηλά...

Μια ηλιαχτίδα, διαπερνά τα μαύρα σύννεφα της πόλης και τις στάλες της βροχής...

Είσαι στη διαδρομή που ακολουθείς σχεδόν κάθε ημέρα τα πρωινά...

Πλέον απολαμβάνεις την Ίριδα...

Εκείνη, με τα φτερωτά της σανδάλια, χορεύει και τρέχει γρήγορα, ενώ απ' όπου περνά, σκορπά χρώματα και λουλούδια.

Η αγγελιοφόρος των Θεών, η οποία συνδέει την γη με τον ουρανό...

Τον άνθρωπο με τον Θεό μέσα σου...

''Δεν θα δεις ποτέ ένα ουράνιο τόξο, αν κοιτάζεις κάτω''.

Τσάρλι Τσάπλιν

Γιορτάζεις; Τι γιορτάζεις;

Γιορτάζεις, τι γιορτάζεις; Για το όνομα σου, που ανήκει σε κάποιον άλλον και του αποδόθηκε για διάφορους λόγους.

Στην προκειμένη, Δήμητρα (αρχ. Δημήτηρ).Το όνομά της προέρχεται από τις λέξεις Γη (αιολικά Δη) και μήτηρ (=μητέρα).

Φίλοι, φίλες σε αναζητούν να σου ευχηθούν.

Φιλέω(μτφ.αγαπώ), φίλησις(μτφ.η αγάπη), φιλητόν (μτφ.το αντικείμενο της αγάπης), φιλία(μτφ.κάθε αμοιβαία έλξη ανάμεσα σε δύο άτομα που συνδέονται με συγγενικούς ή άλλους δεσμούς), ΦΙΛΟΣ-ΦΙΛΗ (μτφ.αυτός που είναι αγαπητός σε εμάς)

Υγεία, ευτυχία.

Τύχη στην αρχαία Ελλάδα ουσιαστικά ήταν να μας τύχουν όλα τα αίτια τα οποία έχουμε προκαλέσει. 

Η τύχη άνηκε σε μια κατηγορία δαιμόνων η οποία ήταν υπεύθυνη να συλλέξει και να  συντονίσει όλα τα αίτια τα οποία έχουν προκληθεί από τις δράσεις μας.

Άρα εμείς ορίζουμε την τύχη μας. Η ευτυχία προκύπτει από τις επιλογές μας.

Σε απολύτη συνάρτηση με την τύχη είναι και η υγεία. 

Εν κατακλείδι γιατί το υπερανέλυσα και μου αρέσει πολύ.

Δεν σας ευχαριστώ για τις ευχές, γιατί θα μου συμβεί ότι επέλεξα και δεν σας εύχομαι για τους ίδιους λόγους.

Σίγουρα όμως σας ευχαριστώ για την θετική σας ενέργεια, η οποία αν είναι πραγματική δεν έχει ανάγκη από ευχαριστίες.

Σας δηλώνω λοιπόν πως μου είστε αγαπητοί και ανταποδίδω με θετικές σκέψεις και ενέργειες προς όλους σας.

Είθε ο διαμονάς σας να είναι αγαθός !

ΥΓ.Η φιλία σε μια εικόνα με χίλιες και βάλε λέξεις...!!!

Θέλει ποιότητα η επανάσταση φιλαράκο...

Τελικά η λήθη είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα στοιχεία του ανθρώπινου είδους... Του νοήμονος είδους... Η αχαριστία επίσης... Η αδικία ομοίως... Οπως και το αυτοπαραμύθιασμα... Συνειδητό ή όχι δεν έχει μεγάλη διαφορά... Στην πρώτη περίπτωση όμως, λαμβάνει εγκληματικό χαρακτήρα... Κι όπως πολλά στην ζωή, έτσι και η ποιότητα αποδεικνύεται καθημερινά... Και μόνο καθημερινά... Τι είναι άραγε αυτό που έχει την δύναμη να την εξαφανίσει; Να αποκαλύψει την πραγματικότητα; Να ξεβρακώσει όσους την πρέσβευαν... και καλά; Μα τι άλλο απ τον ίδιο τους τον εαυτό;

Γραμμένο κάποια χρόνια πριν... Ξημερώματα... Στην επιστροφή από την βορειοδυτική άκρη της Ελλάδας... Κάπου εκεί που άρχισε η δική μας επανάσταση... Η σπαθένια... Η ατόφια... Αυτή που είχε ποιότητα... Και γνήσιο αποτέλεσμα... Γιατί θέλει ποιότητα η επανάσταση φιλαράκο...

Και ήταν αφιερωμένο στον αρχηγό, στον Λιτμπάρσκι, στους δύο αρσενικούς Πόντιους, στον γίγαντα της Καλαμαριάς, στον πιτσιρικά Γουαρντιόλα, στον Τράι, στον Γωγάρα μου και στον μικρό μου αδελφό... Ομως τελικά, έννοιες όπως η ποιότητα, υπερβαίνουν τα πρόσωπα, τα ξεπερνούν. Και παραμένουν απόλυτες εις το διηνεκές, περιμένοντας αυτούς με τους οποίους θα ταυτισθούν...

Χιλιάδες χρόνια πριν και μετά από αμέτρητες ώρες παραμονής στα υψηλά πατώματα της επίγειας πανίδας, το ένστικτο της επιβίωσης και η βιολογική εξέλιξη, έφεραν στο έδαφος ένα ζώο, που έμελλε να κυριαρχήσει στον πλανήτη Γη. Ενα ζώο που εμφανίσθηκε μονάς, εξελίχθηκε σε νομάδα και κατέληξε σε ομάδα. Για να επιστρέφει με μαθηματική ακρίβεια στην αρχική κατάσταση, την μονάδα και συνεπακόλουθα στην αυτοκαταστροφή...

Με την πάροδο των ετών, το τετράποδο αυτό, μετεξελίχθηκε σε δίποδο και χρησιμοποιώντας την αντιληπτική ικανότητα, έδωσε την πρέπουσα σημασία στην αφόδευση και τις συνέπειες της, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν οι πρώτες νομαδικές κοινότητες.

Η συγκεκριμένη δράση, αποτέλεσε την πρώτη επανάσταση που έγινε στον μέχρι σήμερα γνωστό κόσμο. Και κατά κύριο λόγο, οφείλεται στην ποιότητα. Πρόκειται για μία έννοια, μία κατάσταση ή μία προσλαμβάνουσα -και αυτό εξαρτάται από το πρίσμα που γίνεται αντιληπτή- άρρηκτα συνδεδεμένη με την εξέλιξη πάσης μορφής.

Προϋπαρχούσης της αντιληπτικής ικανότητας, λοιπόν, αυτό το ζώο που μετέπειτα ονομάσθηκε άνθρωπος από τον ...ίδιο, πότε χρησιμοποίησε και άλλοτε εκμεταλλεύθηκε την ποιότητα, προκειμένου να επιβληθεί σ΄αυτά τα ελάχιστα εκατομμύρια τετραγωνικών και κυβικών μέτρων. Τώρα βέβαια, εάν ο αέρας, η φωτιά και το νερό, βλέπουν τον άνθρωπο και γελούν, είναι άλλο θέμα. Βλέπεις, η ποιότητα, όπως και κάθε τι από την υπαρκτή γνώση, είναι υποδεέστερο την άγνωστης γνώσης.

Προϊόντος του χρόνου, φτάσαμε στις μέρες μας. Οπου η αποξένωση αποτελεί καθεστώς... Οπου το αυτονόητο αποτελεί σημείο αναφοράς... Και όπου η αντιληπτική ικανότητα και η ποιότητα, σπανίζουν περισσότερο από τις καρέτα-καρέτα... Οπου δύο ώρες με το αεροπλάνο από την Αθήνα, κάθε μισό λεπτό που περνά, ένα παιδάκι ηλικίας μέχρι 1,5 έτους, πεθαίνει επειδή δεν έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Την ίδια ώρα που εμείς, για να δούμε αυτό που αγαπάμε και που μας βγάζει από την καθημερινότητα μας, έχουν χαθεί 240 ψυχούλες. Για πάντα... Και χωρίς να προλάβουν να ρωτήσουν γιατί... Αλλά και να ρώταγαν, σάμπως θα έπαιρναν απάντηση...; Γιατί... Ισως η σημαντικότερη λέξη που πρόφεραν ανθρώπινα χείλη... Αλλά κι΄αυτό άλλο θέμα είναι... Κάθε μισό λεπτό...

Προσπαθώντας να μην λησμονήσω, πως η αντιληπτική ικανότητα και οι χρήσεις της ποιότητας, μας έφεραν σ΄αυτό που αποκαλούμε σήμερα, θεωρώ ότι θέλει ποιότητα για να γεννηθείς Σωκράτης και να συλλογισθείς την μαιευτική, μαζί με το γνώθι σ΄αυτόν, το γηράσκω αεί διδασκόμενος και το εν οίδα ότι ουδέν οίδα... Τόσα πολλά σε μερικές δεκαετίες ζωής... Θέλει ποιότητα για να γεννηθείς Σόλωνας, εμπνεόμενος την σεισάχθεια... Θέλει ποιότητα για να γεννηθείς Κολοκοτρώνης και να γεμίσεις κόκκινα πανιά τα Δερβενάκια, προσπαθώντας να ελευθερώσεις αυτούς που σε φυλάκισαν... Θέλει ποιότητα για να γεννηθείς Απόστολος Σάντας και να κατεβάσεις την σβάστικα από τον θρυλικό βράχο... Θέλει ποιότητα για να γεννηθείς Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και να μοιραστείς το όνειρο που έχεις για τα παιδιά σου... Θέλει ποιότητα για να γεννηθείς Ερνέστο τσε Γκεβάρα και να καταστήσεις εφικτό το ανέφικτο... Θέλει ποιότητα για να γεννηθείς Αλέκος Παναγούλης και να αφήσεις μία ανεκμετάλλευτη παρακαταθήκη...

Αυτοί και αρκετοί ακόμη, τους οποίους αγνοώ λόγω έλλειψης γνώσης, επιχείρησαν ο καθένας από την πλευρά του και για λόγους εξαιρετικά διαφορετικούς, την επανάσταση. Ζούσαν σε ημέρες όπως οι δικές μας, με την μόνη διαφορά, ότι είχαν έναν κοινό παρονομαστή, που καθόρισε την εξέλιξη και επί της ουσίας κατέβασε τον άνθρωπο από το δένδρο. Διέθεταν αντιληπτική ικανότητα και πίστευαν ακράδαντα ότι η ποιότητα είναι υπαρκτό και πολλαπλασιάσιμο μέγεθος. Ικανό να προκαλέσει επανάσταση, ανεξαρτήτως μορφής, είδους και αποτελέσματος. Και το απέδειξαν...

Εκτιμώντας απεριόριστα την αντιληπτική ικανότητα και τις χρήσεις της ποιότητας, θεωρώ ότι θέλει ποιότητα για να αισθάνεσαι ξένος σ΄αυτό που αγαπάς... Και την ίδια ώρα να μάχεσαι με τον εαυτό σου, θέλοντας να μείνεις σ΄αυτό... Να απογοητεύεσαι, να νοιώθεις πως λυγίζεις και να συνεχίζεις... Να μιλάς στον προσωπικό σου καθρέφτη, αναγνωρίζοντας τις όποιες λάθος επιλογές και να συνεχίζεις... Γιατί αυτό είναι η πραγματική επανάσταση...

Θέλει ποιότητα, να ξέρεις τόσα πολλά και να μην λες τίποτε... Ακόμη και όταν «κρυφακούς» ή γνωρίζεις τι λέει αυτός που μιλάει στον ιδιωτικό του καθρέφτη... Θέλει ποιότητα για να μπεις, άψητος ακόμα, στα βαθιά και να κολυμπάς εντυπωσιακά...

Θέλει ποιότητα για να χαμογελάς σ΄αυτόν που πριν από πέντε μέρες σε πέταξε κάτω... Γιατί η ποιότητα σ΄έκανε σε μηδενικό χρόνο να αλλάξεις την εικόνα του έργου σου... Ή έστω να προσπαθήσεις να αλλάξεις αυτό που βλέπουν εκείνοι που σε έριξαν... Μ΄ένα δάκρυ που ποτέ δεν περίμενες να κυλήσει στο μάγουλο...

Θέλει ποιότητα για να ξυριστείς, προκειμένου, να φύγει η κακή ενέργεια... Την οποία έδιωξες... Κι΄εσύ.... Οπως θέλει ποιότητα για να δώσεις το περιβραχιόνιο εκεί που το υποσχέθηκες... Αλλά θέλει και ποιότητα για να στο δώσει ο αρχηγός.

Θέλει ποιότητα να είσαι γεμάτος εμπειρία, να τρως πάγκο, να σου ζητήσουν βοήθεια και να χτυπάς με το χέρι την καρδιά σου, λες και θα την βγάλεις να την προσφέρεις...

Θέλει ποιότητα για να έχεις τα αποδυτήρια πιό καθαρά απ΄το δωμάτιο σου... Οπως και θέλει ποιότητα, να απευθύνεσαι στον πληθυντικό και να καθίστασαι οικειότερος απ΄ότι αν θα αποκρινόσουν σε ενικότερο του ενικού...

Και φυσικά θέλει ποιότητα για να ακολουθείς αυτό που αγαπάς, εκεί που στο επιτρέπουν οι δυνάμεις σου κάθε φορά... Ασχετα αν δεν χρειάζεται η φυσική παρουσία για να είσαι πάντα εκεί...

Στην ζωή είσαι μόνος... Συμφωνώ και επαυξάνω... Προσθέτοντας, όμως, ότι όταν δύο μόνοι βρεθούν μαζί, είναι ικανοί να προκαλέσουν επανάσταση... Αρκεί να έχουν κοινούς τόπους και κοινούς στόχους... Δεν τολμώ να σκεφτώ, τι μπορεί να συμβεί, στην περίπτωση που βρεθούν τρεις μόνοι μαζί...

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία... Αρκεί να μην πιστεύεις και να μην ελπίζεις τίποτα...

«Ε κακομοίρη άνθρωπε... Μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις, το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα 'ναι πολύ αργά. Ας ανασκουμπωθούμε εμείς που το ξέρουμε, ας σύρουμε μπορεί να μας ακούσουν», έγραφε κάποτε το χέρι ενός μυαλού με άπλετη ποιότητα...

Ο σημαντικότερος άνθρωπος που πάτησε στην Γη

  

  Οπως κάθε σπουδαίο μυαλό, ήταν παράξενος. Και όταν εμείς οι μέσοι άνθρωποι, με το μέσο μυαλό, χρησιμοποιούμε την λέξη παράξενος, εννοούμε ασυνήθιστος. Γιατί τα δικά μας όρια, οι δικοί μας ορισμοί για το κανονικό, το συνηθισμένο, το φυσιολογικό, είναι ιδιαίτερα περιορισμένοι σε σχέση με τους αντίστοιχους, που παράγουν αυτά τα σπουδαία μυαλά. Εκπέμπουν σε διαφορετικές συχνότητες, δεν είμαστε σε θέση να τις αντιληφθούμε.

  Ο ανθρωπάκος αυτός, δεν ήθελε προίκα και θεωρούσε τον γάμο κοινωνικό γεγονός. Ερωτεύθηκε, αλλά η επιθυμία του, έμεινε ανεκπλήρωτη. Αιφνιδίασε μία γυναίκα του περιβάλλοντος του, η οποία ήθελε να πάει στο Παρίσι, καλώντας την να παντρευθούν προκειμένου να την πάρει μαζί του. Της ζήτησε να μην κάνουν παιδιά, να μην έχει ατομικές απαιτήσεις και να τον ακολουθεί παντού, όπου βρει εργασία. Πίστευε ότι δεν υπάρχει ευτυχία και δεν ήθελε να γίνει πλούσιος. Εμαθε για την ευκαιρία της Αμερικής, στο μέτωπο του πολέμου. Σκοπός της ζωής του, ήταν να βοηθήσει τον συνάνθρωπο μέσω της έρευνας. Και όπως απεδείχθη περίτρανα, τα κατάφερε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και το μόνο που μπόρεσε να κάνει γι΄ αυτόν η ελληνική Πολιτεία, είναι να βάλει την φάτσα του στο δεκαχίλιαρο.

  Πόσοι Ελληνες γνωρίζουν την ζωή και την ιστορία του; Και κυρίως, πόσα νέα παιδιά, αναγνωρίζουν τον Γιώργο Παπανικολάου; Θα ήθελα πολύ να κάνω λάθος. Ομως δεν κάνω. Ελάχιστοι γνωρίζουν ποιός ήταν και πως έζησε. Και αυτό χρεώνεται σε όλους τους φελούς οι οποίοι διοίκησαν την Ελλάδα. Οσοι δεν έχετε δει την αφιερωματική εκπομπή, να την δείτε. Και όσοι την έχετε δει, να την ξαναδείτε. Γιατί τέτοιοι άνθρωποι αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση.

  Κατά την ταπεινή μου άποψη, ο Γιώργος Παπανικολάου, είναι ο σημαντικότερος άνθρωπος που περπάτησε στην Γη. Δεν μπορώ να σκεφθώ κάποιον άλλον, που έδωσε -ανιδιοτελώς ή μη- τόσα πολλά σε τόσους πολλούς. Είναι ο άνθρωπος που άλλαξε την μοίρα της ανθρωπότητας. Χωρίς αυτόν, ίσως και να ήμασταν πολύ λιγότεροι από επτά δισεκατομμύρια. Χωρίς αυτόν, οι γυναίκες θα πέθαιναν από μία ασθένεια της οποίας μπορούσαν να επιβιώσουν και σχεδόν κάθε σπίτι ανά την υφήλιο θα είχε και μία ασθενή. Χωρίς αυτόν, οι άνδρες δεν θα απολάμβαναν την συντροφικότητα και τα προβλήματα στην κοινωνία, θα ήταν πολύ μεγαλύτερα απ΄ όσο είναι σήμερα. Χωρίς αυτόν, ο πλανήτης θα ήταν διαφορετικός...

''Θεός σε κατάσταση αμνησίας''

Μια βόλτα, φαινομενικά σύντομη. 

Περάσαν ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια... 

Ο προορισμός αχνοφαίνεται χιλιόμετρα μακρυά, μα ξάφνου ομίχλη τον σκεπάζει. Αποπροσανατολισμός... 

Συνειδητοποιείς... κινείσαι προς τα πίσω... 

Αναστροφή, βήμα βήμα και ξανά από την αρχή... 

Θέλεις να βγεις από εδώ, κι όμως μένεις... 

Που πας; Ούτε ξέρεις... 

«Déjà vu» και «Jamais vu» μαζί. 

Νιώθεις πως το έχεις ξαναβιώσει, μα δεν... 

Ξέρεις πως έχεις περπατήσει αυτήν την διαδρομή πολλές φορές, δεν αναγνωρίζεις όμως τίποτα... 

Είσαι θεός που ξέχασε. Θεός σε κατάσταση αμνησίας... 

Ακολουθείς το ενστικτό σου... 

Έχεις μέρες να δεις τον ήλιο... 

Ξάφνου φως. Λυτρωτικό... 

Απλά μια αντανάκλαση, απογοήτευση... 

«Να τα παρατήσω;», σκέφτεσαι; 

Ξεκινάς για πίσω, μα πλέον έχεις χαθεί... 

Θυμάσαι γιατί ξεκίνησες... 

Αναζητούσες την ευτοπία... 

Ουτοπία το αποτέλεσμα, μα μόνιμα κινείσαι... 

Στο διάβα σου ένας άνθρωπος, μεγάλη η χαρά. Βρήκες συνοδοιπόρο, πιάνεστε χέρι χέρι και σε καθοδηγεί... Δείχνει να ξέρει την διαδρομή... 

Ασφάλεια, ανακούφιση, πάμε παντού μαζί... 

«Ποια είναι η κατεύθυνση;», αναρωτιέσαι... 

«Ω φίλε μου και ξένε μου, ξέρεις το που με πας;». 

Σιώπησε, δεν κοίταξε και σου άφησε το χέρι... Σε άλλο δρόμο διέφυγε... 

«Γύρω σου, οι σκιές έχουν παγώσει και έχεις μείνει με το χέρι απλωμένο». 

Φόβος σε κυρίευσε... 

Ένα δαιμόνιο μέσα σου, φωνάζει και το ακούς... 

«Δεν ξέρεις που πηγαίνεις. Οποιοσδήποτε δρόμος θα σε οδηγήσει εκεί...». 

Συλλογίζεσαι... 

Τι κυνηγάς; Δεν ξέρεις. 

«Καλύτερα να το ξεχάσεις» λέει μια άλλη φωνή στο κεφάλι σου. Αλλά εσύ ξέρεις πως δεν πρέπει να ξεχάσεις: δεν σε παίρνει να αφήσεις για άλλη μια φορά τη ζωή σου σε ξένα χέρια· κι ας είναι τα δικά σου, που αυτή τη στιγμή σου μοιάζουν σαν ξένα... 

«Τι ήθελα εδώ, έχω ξεχάσει... θα περιμένω, ώσπου να θυμηθώ, θα περιμένω...».